Sześć.

Cisza i spokój. Mieszkanie przypominało serce Adrianny – było puste i opuszczone. Bartek odszedł. Zniknął. Nie wyjechał, bo na to za wcześnie. Wyprowadził się do rodziców i zostawił Jagódkę samą sobie. Dziewczyna cierpiała. Zamiast cieszyć się urlopem, jeździć z ukochanym na rowerze, spacerować po bulwarze, chodzić na mecze, to użalała się nad sobą. Siedziała w pustym mieszkaniu, przy zasłoniętych zasłonach, nad album fotograficznym ze wszystkimi zdjęciami zakochanej pary i płakała. Płakała ciągle, nieprzerwanie i coraz mocniej. Sama rozgrzebywała swoje rany i dodatkowo posypywała je solą. Nie mogła zapomnieć. Za bardzo kochała niesfornego siatkarza.

Leżała w łóżku pod grubą pierzyną już piąty dzień. Nie miała siły na ubranie się, umycie, zjedzenie obiadu. Jej egzystencja przypominała roślinę, która żyła tylko dzięki matce i przyjaciółce, które zmuszały ją do oddychania i jedzenia. Miała ich dość, bo przychodziły codziennie. Nie pozwalały się Adzie dołować i smucić, a blondynka nie lubiła cierpieć na oczach innych. Była samotnikiem i tylko pod nieobecność osób trzecich mogła spokojnie użalać się nad sobą i swoim, niewartym już nic, życiem.

Wspominała najpiękniejsze dni, które spędziła razem z Bartoszem, kiedy usłyszała dzwonek do drzwi. Przewróciła oczami i nałożyła na głowę poduszkę, mając nadzieję, że znienawidzony dźwięk zniknie, a natrętny przybysz da jej wreszcie święty spokój. Jednak nic takiego nie miało miejsca.

Niechętnie zwlekła się z łóżka i szurając stopami po drewnianej posadzce ruszyła do drzwi, za którymi stała Agata.

- Cześć, kochanie – powiedziała, całując przyjaciółkę. – Matko, Ada jak ty brzydko pachniesz! Brałaś dzisiaj prysznic?

- Nie – odparła ponuro i ponownie schowała się pod kołdrą.

- To na co czekasz? Ada, mówię do ciebie – powiedziała, zrzucając z niej okrycie. Adrianna naprawdę była w opłakanym stanie. Ciężko się nie dziwić, ale Agata uważała, że są jakieś normy przyzwoitości. – Ruszaj swój zgrabny tyłek z tego łóżka. Wychodzimy na spacer.

- Nigdzie nie idę, daj mi spokój.

- Jest taka ładna pogoda, a ty jej nawet nie zauważasz – powiedziała, odsuwając zasłony. Otworzyła okno, aby nieco wywietrzyć mieszkanie i wpuścić do niego słońce.

- A co mi po pogodzie! No sama powiedz, jaki sens ma teraz moje życie?

- Bartek to nie jest jedyny facet na ziemi. Kochana, tego kwiatu jest pół światu.

- Ale takiego kwiatka już nie znajdę – powiedziała i zaniosła się płaczem. – Czy ty wiesz jaką pustkę czuję? Jakby ktoś zabrał cząstkę mnie. Nie jestem już kompletnym człowiekiem. Nie mam serca.

- Bredzisz. Idę nalać ci wody do wanny. I wiedz, że nie wyjdę od ciebie dopóki nie doprowadzisz się do porządku. Kto to widział, żeby tak zaniedbywać się przez faceta! Ada, to uwłaczające!

- Nie obchodzi mnie to. Chcę, aby Bartek wrócił.

- Zamiast się poddawać, to mogłabyś pokazać mu, że jesteś silna. Dziewczyno, on cię wykorzystywał przez lata! Sama mówiłaś… Pokaż mu, że jesteś twarda, że jesteś ponad to.

- Nie mówił szczerze. Nie wierzę, że byłby do tego zdolny.

- Ale tak jest. Otrząśnij się.

- Przestań! Przejrzałam cię. Dobrze wiem, że Bartek ci się podoba. Teraz pewnie się cieszysz, bo będziesz mogła go mieć tylko dla siebie!

- Opanuj emocje, Aduś. Jestem z Pawłem od sześciu lat, poznaliśmy się jeszcze w szkole. Jak w ogóle możesz podejrzewać mnie o takie coś. Ale wiesz… Wybaczam ci to, bo wiem, że jesteś w dołku. Chodź, wanna jest pełna.

- Nie chcę.

- Chodź. – Agata chwyciła przyjaciółkę za rękę i wepchnęła ją do łazienki.

Po pół godzinie dziewczyny siedziały przy kuchennym stole i piły pyszną kawę zbożową. Adrianna pustym wzrokiem ciągle spoglądała na widoki rozciągające się za oknem: dzieci bawiące się na placyku, starszą parę siedzącą na ławce i karmiącą gołębie… Zatęskniła za miłością, za gorącym uczuciem, którym obdarzał ją Bartek każdej nocy. Na samo wspomnienie łzy cisnęły jej się do oczu.

- Ada, słyszysz? – Blondyna otrząsnęła się z amorku i pytająco spojrzała na przyjaciółkę. – Telefon ci dzwoni.

Dziewczyna spojrzała w kierunku swojej torebki leżącej na kanapie i stwierdziła, że rzeczywiście coś brzęczy.

Nie śpiesząc się podeszła do sofy i wyjęła przyprawiający ją o bóle głowy przedmiot.

- Cześć, mamo – powiedziała, nie patrząc nawet na wyświetlacz.

- Witaj, córeczko. Co u ciebie słychać?

- To samo co wczoraj i przedwczoraj… W zasadzie nic się nie zmienia.

- Eh… Aduś, mam do ciebie wielką prośbę. Nie uwierzysz, ale ukradli mi torebkę!

- Co?

- Wysiadałam z samochodu, poleciał jakiś szczyl, myk i torebki nie ma! Jestem taka wściekła, że nawet sobie tego nie wyobrażasz. Nie mogę teraz wyjść z pracy, ojciec też nie. Musisz jechać do klubu, wziąć od niego klucze i poczekać w domu, aż wrócę.

- Muszę?

- Kochanie, w torebce miałam portfel z dokumentami, klucze… Nie możemy ryzykować włamania i kradzieży.

- I mam narażać swoje życie? A jak ten zbir przyjdzie z kolegami?

- Aduś, jak ty nic nie rozumiesz… Weźmiesz od ojca klucze i zadzwonisz po ślusarza. Poczekasz aż skończy swoją pracę i wrócisz do siebie.

- No dobrze, skoro muszę to pojadę. Ale mam nadzieję, że to nie jest zmyślona historia i nie narażasz mnie na niepotrzebne spotkanie z Bartkiem.

- Jestem twoją matką, myślisz, że posunęłabym się do takiego podstępu, aby zadać ci krzywdę? Naprawdę tak źle o mnie myślisz? Dobrze, Aduś, jak nie chcesz to nie. Zadzwonię do Agatki.

- Ona jest u mnie. Pojedziemy razem – powiedziała, spoglądając na przyjaciółkę.

- Dobrze. Dzwoń do mnie.

- Jasne. Pa, mamuś.

Hala „Energia” już z daleka przyprawiała Adriannę o dreszcze. Pech chciał, że właśnie w tym momencie odbywał się trening Skry, a Bartosz musiał na nim być. Niebawem miał pożegnać się ze swoimi klubowymi kolegami i wyjechać na dwa lata do Rosji. Korzystał z danego mu czasu, aby spędzić miłe chwile z przyjaciółmi, z którymi tak bardzo lubił grać w siatkówkę.

- Mam czekać czy iść z tobą? – zapytała Agata.

- Zaczekaj. Nie zajmie mi to wiele czasu.

Z bólem serca ruszyła ku drzwi. Od progu przywitał ją woźny, który pracował tam od zawsze. Adrianna bardzo lubiła pana Staszka, bo opiekował się nią jak była mała i kiedy ojciec nie mógł tego robić. Uświadomiła sobie, że bardzo dawno go nie widziała i zrobiło jej się głupio z tego powodu. Był dla niej zawsze niczym dziadek.

- Wydoroślała panienka – powiedział z uśmiechem.

- Dziękuję. A jak pan się miewa?

- Wbrew pozorom, z wiekiem coraz lepiej – zaśmiał się. – Zapewne szuka panienka naszego Kurasia? Szkoda, że odchodzi, bo zawsze wprowadzał dużo uśmiechu i zamętu w klubie. – Adrianna poczuła się nieco skrępowana. Wszyscy będą tęsknić za Bartkiem, a najbardziej ona, mimo iż tak ją skrzywdził.

- Nie, przyszłam do taty po klucze. Jest u siebie?

- Nie widziałem, żeby wychodził, więc chyba tak.

Ada uśmiechnęła się do pana Stanisława i ruszyła wąskim korytarzem w stronę gabinetu ojca.

Andrzej już na nią czekał. Zamienili kilka słów, ale odkąd okazało się, że Jagódka jest przeciwko transferowi Kurka, że przez nią Bartek nie może się skupić na treningach i chodzi strapiony, ojciec i córka nie umieli się ze sobą porozumieć. Jedno obwiniało drugie o wszystkie smutki i niepowodzenia.

Blondynka szybkim krokiem ruszyła ku wyjściu. Tylko sekundy dzieliły ją od skończonego treningu. Nie chcąc natknąć się na Bartka musiała się bardzo pośpieszyć. Nerwowo rozglądała się po kątach, a kiedy doszła do drzwi szatni zawodników, sprytnie zauważyła, że panuje w niej cisza. Siatkarze byli na sali, więc nic jej nie groziło.

I kiedy myślała, że wszystko będzie dobrze, że nie rozgrzebie ran swojego serca niepotrzebnym spotkaniem z Bartkiem, ten stanął przed nią w samych spodenkach i bez koszulki. Speszyła się i chciała odwrócić wzrok, uciec, schować się, ale nie mogła, bo ten chłopak wciąż bardzo na nią działał.

- Cześć – powiedział, siląc się na miły uśmiech. To paradoks, ale zdawało się, że cieszy się na widok byłej dziewczyny. Zupełnie jakby złe rzeczy nie miały między nimi miejsca.

- Cześć – odparła smutno.

- Co słychać?

- W zasadzie to nic ciekawego…

- Nie wyglądasz najlepiej – zauważył.

- Dziwisz mi się? Ale nie martw się, jakoś sobie poradzę – odparła. – Bartek, a może moglibyśmy…

- Nie, Aduś. To nie ma sensu. Mi też jest ciężko, ale jadę do Rosji w przyszłym tygodniu i ja nie chcę się na nowo angażować. Zbyt wiele słów padło, aby to teraz załagadzać.

- Ale wystarczy jedno twoje słowo, Bartek. Jedno słowo i jestem twoja. Kocham cię.

- Wiem, ale nie możemy być razem.

- Bartek…

- Muszę iść – powiedział, wymijając ją. – Aha! Ada, muszę mieć pewność… Obiecaj mi, że nic sobie nie zrobisz.

Dziewczyna patrzyła w jego przenikliwe, przepełnione troską oczy. Zależało mu na jej zdrowiu. Ale nie miał pojęcia, że zachowując się w ten sposób sprawia jej największy ból.

- Obiecaj mi…

Adrianna pokiwała twierdząco głową i cichym szeptem złożyła przyrzeczenie. Bartosz uśmiechnął się nieśmiało i rzucając na koniec krótkie: uważaj na siebie, zniknął w szatni. Jagódka przez krótką chwilę stała w bezruchu i wpatrywała się w puste miejsce, które po sobie pozostawił. 

__________

Czas na oficjalne powitanie na nowym serwisie :) Początki są trudne, ale powoli ogarniam, dzięki pomocy życzliwych osób. 

Szóstka do Waszej dyspozycji. Moim zdaniem średnia, ale cóż...