Siedem.

Jak odnaleźć się w świecie, w którym wszystko straciło sens? Na to pytanie codziennie próbowała znaleźć odpowiedź Adrianna. Powoli godziła się z myślą, że nie była warta Bartosza. Zasługiwał na lepszą, mądrzejszą, ładniejszą… Ona była zbyt szara, niezauważalna, a on zasługiwał na kobietę przebojową, szaloną i wyrazistą. Potrzebował dziewczyny podobnej do siebie, aby razem z nią móc podbijać świat, łamać zasady i zdobywać szczyty. Po co mu taka kula u nogi jaką była Ada? No po co?

Bartosz wyjechał. Wyjechał i pozostał po sobie zapach w mieszkaniu, pustą szafkę w klubie, miejsce na parkiecie oraz wspomnienia i wyrytą dziurę w sercu Adrianny. Pozostawił coś, czego nie da się zapomnieć, ot tak!

Mimo wszystko Ada starała się powrócić na właściwe tory. Powrócić do świata żywych, stawić czoła problemom i obowiązkom. I nawet jej się to udawało. Może i nie tryskała energią, ale powrót do pracy bardzo ją ożywił i nastroił pozytywnie. Spotkania z pacjentami, codzienne rozmowy „o niczym” z Agatą oraz kawa w towarzystwie przyjaciółki napawały ją nadzieją, że będzie dobrze. Jedynym minusem była pogarszająca się pogoda. Jesień zawitała do Polski, a wraz z nią deszcze i chłodne powietrze. Chandra w takie dni była murowana, dlatego Ada postanowiła nieco ożywić mieszkanie.

Przeprowadziła generalny remont, aby wszystko, co miało związek z Bartkiem, zniknęło. Jak się bawić, to się bawić!

Sypialnia przybrała ciepły, słoneczny kolor, w salonie zapanowała zieleń, a kuchnia przyodziała się w błękitne barwy doskonale pasujące do białych mebli. Niezwykle pomocni okazali się przyjaciele – Agata i Paweł, którzy dzielnie znosili jej zachcianki i sumiennie wykonywali prace remontowe. Adrianna była im za niezwykle wdzięczna, dlatego postanowiła przygotować małą parapetówkę dla uczczenia nowego wizerunku jej mieszkania.

- Agata, postawisz to na stole pod oknem? – poprosiła Adrianna, podając przyjaciółce półmisek z przekąskami. – Goście zaraz przyjdą. Chcę, aby wszystko było gotowe.

- A dużo tych gości zaprosiłaś?

- Nie. Będziesz ty z Pawłem, moja koleżanka ze studiów, kuzynka, mama i tata. Zaprosiłam jeszcze rodziców Bartka i jego brata.

- Po co? – zdziwiła się. – Myślałam, że urządzasz tą imprezę po to, aby zamknąć ten rozdział swojego życia…

- Bo tak jest, ale pani Lucyna oraz pan Adam zawsze byli wobec mnie bardzo życzliwi, pomagali mi nawet wówczas, kiedy Bartek mnie zostawił, więc nie mogłam postąpić inaczej. Zresztą zapowiedzieli, że wpadną tylko na chwilkę, aby uniknąć niezręcznych sytuacji.

- Dziwne masz czasem pomysły.

- Moje rozstanie z Bartkiem nie zmieniło naszych relacji. I bardzo dobrze, bo to są cudowni ludzie. Mówiłam o ich wizycie moim rodzicom. Oni także podchodzą do tego z rezerwą i nie obwiją ich o złe zachowanie Bartka. To była jego decyzja.

- W sumie racja. Dobra, idę to zanieść i przegonić Pawła z kanapy. Oczywiście znalazł sobie jakiś mecz i teraz siedzi i ogląda – zaśmiała się, a Ada razem z nią.

Niecałe pół godziny później w mieszkaniu Adrianny znaleźli się wszyscy zaproszeni goście, oprócz jej własnych rodziców. Pani Agnieszka uprzedziła córkę o lekkim spóźnieniu, dlatego dziewczyna się nie zamartwiała. Wiedziała, że ojciec ma kilka spraw do załatwienia w klubie, dlatego zachowywała spokój i starała się miło spędzić czas z osobami, które już przyszły.

- Byłam ostatnio w Brazylii na wycieczce. Muszę powiedzieć, że to bardzo piękny kraj – powiedziała Magdalena, kuzynka Adrianny, która uwielbiała podróże. – Ludzie non stop tańczą i śpiewają, śmieją się, cieszą. Całe ich życie to jedna, wielka impreza – zaśmiała się.

- Zazdroszczę. Też chętnie bym sobie gdzieś pojechała na wycieczkę. Marzy mi się Hiszpania – odpowiedziała. Wówczas usłyszała dzwonek do drzwi. Przeprosiła kuzynkę i ruszyła przywitać rodziców.

Matka przywitała ją szerokim i serdecznym uśmiechem. Wyściskała i wycałowała córkę najmocniej jak potrafiła. Była bardzo dumna z Adrianny, która pomimo przeciwności, zdołała odbić się od dna i zapomnieć o chłopaku, który tak bardzo ją skrzywdził. Ojciec zachował stosowny dystans, ale on już taki był. Jednak oprócz rodzicieli, na progu stał jeszcze ktoś.

- Spójrz, Aduś, kogo spotkałam! To ci dopiero niespodzianka, prawda?

Za plecami ojca nieśmiało uśmiechał się Łukasz Wasilewski, chłopak z którym Adrianna spotykała się w liceum.

- Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko – kontynuowała matka. – Spotkaliśmy się przez przypadek na ulicy. Rozmawialiśmy m.in. o tobie. Łukasz bardzo chciał się z tobą spotkać, więc go zaprosiłam. Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe.

- Nie chciałem się wpraszać, ale pani Agnieszka tak bardzo nalegała, że nie mogłem odmówić. Cześć – powiedział, przytulając ją po przyjacielsku i wręczając prezent. – To nic wielkiego, głupio było mi przyjść z pustymi rękoma, więc wybacz mi ten brak gustu – zaśmiał się. – To budzik.

- Genialny prezent, bo mój po ostatnim kontakcie z podłogą przestał dzwonić – zaśmiała się. – Wejdźcie i czujcie się jak u siebie.

Adrianna odstawiła prezent w bezpiecznie miejsce, na kupkę z pozostałymi podarunkami od bliskich, i poszła do kuchni, ale uzupełnić półmiski i dzbanki. Jedzenie znikało w oszałamiającym tempie. Nie ma się co dziwić. Ada była genialną kucharką. Każdy zachwycał się jej przepisami, doborem przypraw, ozdobieniem talerzy. Największym smakoszem był Bartek, który w czasie letnim, kiedy miał wakacje, zawsze przybierał na wadze dobre parę kilo. Nie raz, nie dwa, dostawał za to burę od trenerów, ale nie mógł się oprzeć pysznym pierogom i naleśnikom.

- Co tam u ciebie słychać? – Nagle obok niej pojawił się Łukasz. Chłopak bardzo zmężniał od ich ostatniego spotkania. Nie był już pryszczatym szczylem w za dużym swetrze i dziurawych trampach. Teraz był prawdziwym mężczyzną, z jednodniowym zarostem i artystycznym nieładem na głowie. Na jego barkach wisiała idealnie skrojona, czarna koszula oraz elegancka marynarka, a na stopach miał wypastowane buty.

- W porządku. Pracuję w klinice stomatologicznej. Na nudę nie narzekam.

- A co z twoim malarstwem? Pamiętam, że zawsze bardzo to lubiłaś. Miałaś tą swoją wymarzoną wystawę?

- Nie – zaśmiała się. – Nie pamiętam, kiedy ostatni raz miałam pędzel w dłoni. Po szkole zaczęła fascynować mnie siatkówka, więc schowałam sztalugę i paletę do szafy i nie wyjęłam jej przez cztery lata.

- Poważnie? Nie wierzę, Ada. Kiedyś to nie można było cię wyciągnąć do kina, bo zawsze malowałaś. Zmieniłaś się.

- Trudno, aby człowiek się nie zmienił przez tyle lat. A co u ciebie?

- Całkiem dobrze – odpowiedział z uśmiechem. – Wyjechałem na studia do Londynu. Obecnie prowadzę galerię sztuki w Paryżu.

- Żartujesz?

- Nie – odparł. – Zainspirowałaś mnie. Studiowałem historię sztuki. Początkowo pracowałem w Anglii, w Manchesterze, ale później pojawiła się propozycja współpracy z Paryża i skorzystałem. Może jakbyś pozostała przy malarstwie i robiła coś „bardziej” w tym kierunku, to wystawiłbym twoje prace. Po znajomości i nie za darmo, oczywiście – zaśmiał się.

- A co byś chciał w zamian?

- No, nie wiem… kolację? Bo to jest pyszne – powiedział, wkładając do ust małą zapiekankę z serem.

- Cieszę się, że ci smakuje. A jak życie prywatne? Mieszkasz w Paryżu, tak?

- Dokładnie.

- Ponoć to piękne miasto.

- Miastko zakochanych nie może być brzydkie – zażartował. – Kiedyś cię do siebie zaproszę. Teraz kiedy spotkaliśmy po latach, szkoda ponownie urywać ten kontakt, prawda?

- Oczywiście. A na długo przyjechałeś do Polski?

- Na kilka miesięcy, bo muszę tutaj pozałatwiać parę rzeczy. Muszę jechać do Wrocławia, Warszawy, Gdańska i Krakowa. Ale nie byłbym sobą, gdybym nie zajrzał w rodzinne strony. Dawno mnie tutaj nie było. Bełchatów bardzo się zmienił.

- To prawda. Miasto rozwija się w zastraszającym tempie. Mogę się założyć, że wielu miejsc nie poznasz.

- Zapewne – odparł, upijając trochę czerwonego wina.

Łukasz bacznie przyglądał się Adriannie. Nie spuszczał z niej oka. Zmieniła się od czasów liceum. Podobnie jak i on, nie przypominała już zakompleksionej nastolatki. Wyrosła na piękną kobietę o niezwykłych oczach, które zawsze go urzekały. No i uśmiech… Czy ktoś mógłby zapomnieć ten promienny uśmiech?

- Wspominałaś, że przerzuciłaś się na siatkówkę… Odziedziczyłaś umiejętności po tacie, co?

- Nie – zaśmiała się, biorąc do ust słonego paluszka. – Tata teraz pracuje w zarządzie Skry, więc siatkówka na nowo weszła do naszego życia. Ale skupiam się głównie na kibicowaniu. Mimo wszystko jestem za niska na siatkarkę. Ale nie narzekam, bo stomatologia mnie kręci, a siatka to pasja, której oddaję się po godzinach.

- Nigdy nie słyszałem, aby stomatologia kogoś kręciła – zarechotał. – To może umówię się na przegląd, co?

- Zapraszam.

- Ale ja się boję dentystów.

- Po wizycie na moim fotelu, zapomnisz co to strach.

- W takim razie wpadnę w przyszłym tygodniu. A na mecz też pójdziemy?

- Jeśli masz ochotę, to tak – odpowiedziała, chociaż wcale nie miała ochoty na siatkówkę. Unikała sali i kibiców, nie chciała przywoływać wesołych wspomnień, które zazwyczaj spotykały ją w hali „Energia”, należącej do Skry Bełchatów. Jednak nie umiała odmówić Łukaszowi. Nie chciała wyjść na gburowatą, a poza tym nie musiał znać wszystkich szczegółów dotyczących jej przeszłości z Bartoszem.

- A w zamian ja zabiorę cię do Krakowa na wystawę. Co ty na to?

- Umowa stoi – odpowiedziała, podając mu rękę, co chłopak natychmiast odwzajemnił z szerokim uśmiechem.

 __________

Nowy bohater :) Przypadł Wam do gustu?