Pięć.

- Dziękuję, że mi pomagasz – powiedziała Adrianna do ciemnowłosej Agaty. – Nawet nie wiedziałam, że przez te kilka dni u rodziców nazbierało mi się tam tyle rzeczy – zaśmiała się.

- Bartka nie ma? – zapytała, rozglądając się po mieszkaniu.

- Nie. W czwartki zawsze po treningu jedzie do rodziców w odwiedziny. Specjalnie wybrałam dzisiejszy dzień, aby zrobić mu niespodziankę – odparła, wkładając swoje ubrania do szafy.

Decyzja o powrocie do domu była trudna, bo musiała przełknąć własne ego i pogodzić się z Bartkiem. Nie było to dla niej łatwe, bo zawsze miała charakterek i lubiła stawiać na swoim, ale jej matka miała rację. Bartosz niebawem wyjdzie i nie wiadomo, kiedy się zobaczą. A Ada nie chciała żegnać się z nim w gniewnie.

- Rozmowy z mamą bardzo wiele mi uświadomiły. Zresztą, co ja ci będę tłumaczyć skoro dobrze wiesz jak to jest być dziewczyną sportowca. Jakoś to będzie, nie?

- Dokładnie, aczkolwiek będzie mi ciężko się z tobą pożegnać – powiedziała brunetka, przytulając serdecznie przyjaciółkę. – Od gimnazjum jesteśmy nierozłączne. Nie wiem jak ja bez ciebie tutaj wytrzymam. Bez ciebie Bełchatów jest nudny!

- Zostanie ci Zati. A poza tym będę tutaj często wpadać, bo nie mogę zostawić rodziców.

- To nie to samo.

- Agata, nie panikuj – uśmiechnęła się serdecznie, nastawiając wodę na herbatę.

Wyjazd z jej rodzinnego Bełchatowa to krok milowy, jednak wszystko było warte poświęcenia, kiedy chodziło o walkę o miłość. Zwłaszcza o taką miłość, która łączyła ją oraz Bartosza. Nie umiała sobie wyobrazić życia bez tego chłopaka. Był jej pierwszą, wielką miłością i taką już pozostanie. Nic tego nie zmieni.

- Boisz się? – zapytała Agata, siadając przy niewielkim okrągłym stole w kuchni i popijając herbatę, którą zaserwowała Adrianna.

- Jak cholera – odparła z nerwowym uśmiechem. – Mam nadzieję, że będzie dobrze. W końcu Rosjanie mają podobną mentalność do Polaków. Najbardziej martwię się o język, nie znam go. Wiesz, że nie lubię siedzieć bezczynnie w domu, więc brak zatrudnienia będzie dla mnie sporym problemem.

- No tak. Ja też nie umiem usiedzieć w domu. Może mogłabyś pracować w domu dla jakieś polskiej firmy. A może zaczniesz pisać artykuły albo zatrudnij się w jakimś poradniku i udzielaj porad dotyczących uzębienia – zaśmiała się.

- Nie śmiej się, to dobry pomysł! Znam się przecież też na dekoracjach, umiem zrobić jakąś wspaniałą ozdobę do mieszkania praktycznie z niczego i małym nakładem pracy oraz kosztów! Agata, to genialny pomysł!

- Naprawdę?

- No pewnie! – powiedziała, wstając i kierując się w stronę komputera. Wystukała na klawiaturze kilka nazw poradników i spisała je na kartce wraz z numerami telefonów. – Wiadomo, że to nie jest szczyt moich marzeń. Wolałabym zostać na swoim stanowisku w klinice, ale skoro nie ma co się lubi, to się lubi, co się ma! Zrobię wszystko, aby być z Barkiem.

- Ada, jesteś niesamowita! Kuraś to prawdziwy szczęściarz. On nawet nie wie, jaki skarb trzyma domu – zaśmiała się.

Adrianna miała wykręcić pierwszy numer do poradnika dla pań, kiedy do domu wszedł Bartek.

Jego mina nie opisywała niczego innego niźli wielkiego zdziwienia. Nie spodziewał się tutaj Adrianny.

- Cześć – powiedziała blondynka, wychodząc mu naprzeciw.

- C-cześć. A co t-ty tutaj robisz? – wyjąkał. – Nie wiedziałem, że chcesz przyjść po swoje rzeczy. Mogłaś mnie uprzedzić, zapakowałbym wszystko wcześniej, abyś nie traciła czasu.

- W zasadzie to wróciłam…

- W-wróciłaś?

- Jeśli nadal mnie chcesz – powiedziała, spoglądając mu w oczy z nadzieją. Na jego twarzy pojawił się grymas bólu, czym bardzo zdezorientował Adriannę. Spojrzała na niego przenikliwie, chcąc, aby coś odpowiedział, ale nie doczekała się tego. W zamian jego wzrok powędrował hen daleko, gdzieś za jej plecy. Wówczas Adrianna zrozumiała, że Bartek zauważył Agatę.

- Cześć – powiedziała niepewnie brunetka. Siatkarz skinął głową, ale nic nie odpowiedział. – To ja już pójdę – dodała Agata, zbierając swoje rzeczy.

- Dziękuję, że mi pomogłaś – rzekła na do widzenia Ada. Pocałowała serdecznie przyjaciółkę w policzek i pożegnała się z nią machnięciem dłoni. – Nie stój tak, wejdź – powiedziała w stronę Bartosza.

Chłopak zrzucił z ramienia torbę i położył ją w przedpokoju. Z niepokojem wszedł w głąb mieszkania, rozglądając się wokoło. Wszystkie rzeczy Adrianny wróciły na miejsce. Jej ulubiony kubek znów był w użyciu, ciuchy wysypywały się z szafy. Wszystko było po staremu, a on nie potrafił się z tego cieszyć.

- Dlaczego nic nie mówisz? – zapytała blondynka.

- Bo nie wiem, co powiedzieć – odparł, siadając przy stole i opadając niedbale na oparcie.

- Stało się coś? Jesteś bardzo niewyraźny.

- Wszystko w porządku. Po prostu się ciebie nie spodziewałem. Jestem zaskoczony.

- No i chyba zasmucony również – odparła, zakładając włosy za ucho.

Bartosz nawet na nią nie spojrzał. Jej serce przyśpieszyło swojego bicia. Z każdą sekundą biło szybciej i mocniej, jakby za chwilę miało eksplodować. Łzy cisnęły jej się do oczu. Odwróciła wzrok od ukochanego, aby nie ujrzał jej słabości. Nie chciała litości.

- Musimy porozmawiać – powiedział w końcu.

Adrianna wzięła głęboki wdech i usiadła naprzeciwko siatkarza.

- Bartek, ja wiem, że mieliśmy wiele problemów – powiedziała jako pierwsza, chcąc zdradzić mu wszystkie swoje uczucia. – Ostatnia sytuacja wcale nam nie pomogła, ale wiedz, że wróciłam, aby o tym spokojnie pogadać. Nie chcę się kłócić z tego powodu, bo wiem jak bardzo ci na tym zależy.

- To prawda.

- Znamy się nie od dziś i wiesz, że chcę dla ciebie jak najlepiej. Pojadę z tobą na koniec świata, ale zabolało, kiedy ominąłeś mnie podczas całego tego zamieszania z transferem. Chcesz mieć moje wsparcie, więc szanuj mnie i ufaj mi.

- To nie jest takie proste – odparł beznamiętnie.

- Słucham? Ufanie mi nie jest proste? Kochanie mnie nie jest proste? O co chodzi, Bartek?

- To zaszło za daleko – powiedział, spoglądając jej w oczy. Po raz pierwszy podczas tej rozmowy dostrzegł jak zbolałą minę ma Ada. Było mu przykro, że za moment zada jej najboleśniejszy z możliwych ciosów. Być może śmiertelny. Ale nie mógł postąpić inaczej. – Boże, nie wiem jak ci to powiedzieć…

- Bartek, ja wiem, że przesadziłam. Zdaję sobie sprawę ze swojego zachowania. Przepraszam cię za wszystko. Wybacz mi – powiedziała, niemalże płacząc. W jej oczach pojawiły się słone łzy, głos jej drżał i był piskliwy jak nigdy dotąd. Czując, że zbliża się coś okropnego, delikatnie dotknęła dłoni Bartosza, a ten ją odtrącił.

- Ada… Jadę do Rosji. Podpisałem dwuletni kontrakt, ale… Ja nie chcę, abyś ze mną jechała.

- Proszę?

- Całe to zamieszanie z transferem miało cię do mnie zniechęcić. Chciałem, abyś to ty wykonała ten krok, bo wówczas miałbym pewność, że tego chcesz i nie bolałoby cię to tak bardzo jak teraz.

Zapadła cisza. Po policzkach dziewczyny rzewnie zaczęły spływać łzy. Nie mogła opanować drżenia rąk oraz nóg. Zapanowała ciemność, w której słowa Bartosza odbijały się echem.

- Nie zrozum mnie źle – kontynuował. – Jesteś wspaniałą dziewczyną, bardzo cię lubiłem. Swojego czasu może nawet i kochałem. Ale ten związek stracił sens. Kłócimy się, nie dogadujemy się w najprostszych sprawach. Dobrze się bawiliśmy, ale zabawa się skończyła, a zaczęło życie, z którym sobie już tak dobrze nie radzimy. Ja teraz potrzebuję spokoju. Muszę się skupić na pracy, swojej karierze. Chcę coś osiągnąć. A przykre sprawy domowe tylko odsuwają mnie od celu. Chcę jechać do Rosji, rozwinąć się i zapomnieć.

- Chcesz o mnie zapomnieć? – powiedziała, dławiąc się łzami. – Chcesz zapomnieć o naszych wspólnych czterech latach? O tym co nas łączy?

- Łączyło, Ada.

- Boże, Bartek! – Adrianna wstała z krzesła i podeszła do okna. Z daleka było widać, że nie radzi sobie z całą tą sytuacją. Zbladła. Jej kruche ciało trzęsło się niczym osika.

Kurek siedział na swoim miejscu i ze łzami w oczach przyglądał się całej scenie. Nienawidził siebie za to co zrobił. Skrzywdził najważniejszą osobę swojego życia, ale robił to dla jej dobra. Nie był jej wart. Jej miłości, poświęcenia.

- Ale przecież powiedziałeś, że chcesz, abym pojechała – mówiła przez zaciśnięte gardło. Wielka gula, która jej wyrosła gdzieś w środku, sprawiała ból przy każdym wypowiedzianym słowie. Jednak nie miało to teraz najmniejszego znaczenia. Ból fizyczny był niczym w porównaniu do tego, co czuło teraz jej serce, które rozpadało się na milion kawałeczków.

- A co innego miałem ci powiedzieć?

- Prawdę! Dlaczego mnie okłamywałeś i zwodziłeś przez tyle lat? Dlaczego pozwoliłeś mi się pokochać?! Dlaczego, Bartek? – Dziewczyna podeszła do potężnego chłopaka i swoimi malutkimi piąstkami ciskała w jego tors. Nie wzbraniał się. Wiedział, że na to zasługuje. Na to, i na wiele więcej.

- Szybko o mnie zapomnisz – rzekł przez zaciśnięte zęby. Nie patrzył jej w oczy. Teraz już nie był w stanie.

- Nie żartuj! Nie mieści mi się to w głowie. To jakiś koszmar!

- Spakuję się i wyniosę. – Bartek odsunął dziewczynę od siebie i szybkim krokiem poszedł do sypialni. Niedbale zapakował swoje rzeczy do torby, którą przewiesił przez ramię. – Przepraszam cię za wszystko. Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz. – Podszedł do zapłakanej Adrianny i delikatnie pocałował ją w czubek głowy. Dziewczyna wybuchła gwałtownym płaczem. Nie mogła złapać tchu, dławiła się swoimi słonymi łzami.

- Bartek, zaczekaj! – Złapała go za rękę, ale ten się wyrwał. Nie odwracając się za siebie i głuchy na wszelkie wołanie i lament, odszedł, zamykając za sobą drzwi. – Bartek! – krzyknęła, ale odpowiedzi już nie było.