Szesnaście.

- Bartek, nie możesz tego tak zrobić – powiedziała Ada, zabierając od niego lalkę oraz pieluszkę. – Jak ty to sobie wyobrażasz? Popracuj nad tym, bo sobie sam nie poradzisz.

- Jak to sam? Przecież mam ciebie – powiedział, całując ją w skroń.

- Skup się, Bartek. A co będzie jak mnie zabraknie? – Ada posłała mu srogie spojrzenie, ale złagodniała, kiedy spostrzegła zdezorientowaną minę ukochanego. – Nie zawsze będę w domu. Czasami będziesz musiał zostać z dzieckiem sam, kiedy spotkam się z Agatą albo pójdę na zakupy. Proszę cię, skup się i zrób to dobrze.

Bartosz przejął od Ady lalkę oraz pieluszkę i z największą starannością starał się założyć ją na pupę kukły. Po wykonanym zadaniu, z triumfalną miną, pokazał jej swój wyczyn.

- Może być – powiedziała. – Okay, a teraz powtórzmy kąpiel – dodała, sięgając po książkę o dzieciach.

- Ada, błagam! To jakiś test? Człowiek najlepiej uczy się w praktyce.

- Ale teoria jest równie ważna.

- Mam się uczyć o kąpieli dziecka z książek? Jaki w tym sens? Poczekajmy do narodzin, nie zostało dużo czasu.

- Bartek, ten ostatni miesiąc zleci jak z bicza strzelił. Ja musze mieć pewność, że sobie poradzisz.

- Poradzę sobie, Aduś – powiedział, podchodząc do niej i mocno ją obejmując. – Mam przecież ciebie. Nasze mamy nam pomogą. Jestem pewien, że wszystko będzie dobrze. Nie martw się na zapas.

- Naprawdę mi na tym zależy – rzekła. Dziewczyna z wyczekiwaniem spojrzała w przenikliwe tęczówki swojego męża i wyczekiwała na odpowiedź. Chłopak, choć niezbyt zadowolony, wziął głęboki wdech i przejął od Ady książkę. Rozsiadł się na kanapie i zaczął czytać.

Adrianna ubrana w żółte rybaczki oraz ciemny podkoszulek, weszła do niewielkiej kawiarenki, w której czekała na nią Agata. Przyjaciółka w kwiecistej sukience i eleganckim koku siedziała pod dużym parasolem na dziedzińcu knajpki. Przeglądała kolorowe czasopismo, popijając truskawkowy koktajl. Kiedy tylko spostrzegła ciężarną przyjaciółkę, odłożyła wszystko na bok i przywitała się z nią przyjaznym buziakiem z policzek.

- Pięknie wyglądasz – powiedziała, komplementując jej brzuszek oraz ogólny wygląd. Nie od dziś wiadomo, że kobiety w ciąży „błyszczą”.

- Dziękuję. Widzę, że już zamówiłaś.

- Tak, dla ciebie też. Kelner powinien zaraz przynieść ci koktajl.

- To miło – rzekła z uśmiechem.

- Po co chciałaś się spotkać? Nie gniewaj się, ale byłam już dzisiaj umówiona, a nie lubię zmieniać planów w ostatniej chwili.

- Wiem, strasznie cię za to przepraszam – powiedziała. – Ale musiałam się z tobą zobaczyć, bo ty jako jedyna wiesz, co jest grane.

- Ah… No tak – odparła smutno, spuszczając głowę. – Jutro masz termin…

- Właśnie. – Adrianna przeciągle westchnęła, poczym podziękowała kelnerowi za przyniesiony napój. – Boję się.

- Wcale ci się nie dziwię. A nie powinnaś być już w szpitalu.

- Lekarz twierdzi, że ciąża przebiega prawidłowo, dlatego zwlekał z tym, aby mnie sprowadzić do szpitala, ale dzisiaj wieczorem tam jadę. Nie chcę niepotrzebnie ryzykować.

- A Bartek?

- Ah, Bartek… Pokłóciłam się z nim wczoraj. I to dość poważnie. Zaraz do niego jadę, chcę go odebrać po treningu i pójść na obiad. Ten dzień musi być idealny, bo prawdopodobnie to ostatni dzień mojego życia.

- Boże, Ada! – Agata wybuchła niepohamowanym płaczem. Z oczu leciały jej stróżki słonych łez, których nie potrafiła powstrzymać. Świadomość, że nigdy nie zobaczy przyjaciółki przytłaczała ją. Nie mogła się pogodzić z jej decyzją, ani z tym, że wyrok zapadnie już jutro. To było przerażające.

- Nie płacz, Agatko – powiedziała, przytulając do piersi zdruzgotaną brunetkę. Ada starała się nie płakać i nie użalać nad sobą. Zdarzało jej się to niezwykle rzadko – najczęściej w nocy, kiedy widziała śpiącą, spokojną twarz Bartosza oraz gdy słyszała miarowe bicie jego serca. Jednak dzisiaj, widząc ból wymalowany na twarzy Agaty, nie mogła się powstrzymać. – Nie płacz, kochana. Pamiętaj, że będę nad tobą czuwać.

- Ada, dlaczego ty to zrobiłaś? Dlaczego? Nie zostawiaj nas, błagam cię.

- Już za późno…

- Jak mogłaś? – płakała, chowając się głębokiej w ramionach blondynki.

- Przepraszam, czy wszystko w porządku? – zapytał, przechodzący obok kelner.

- Tak, ale prosiłabym o chusteczki – odpowiedziała Ada. Chłopak wyjął z kieszenie paczkę chusteczek higienicznych i wręczył je dziewczynom. – Dziękuję. Agata, masz.

- To ponad moje siły – rzekła, wydmuchując nos. – To było bardzo egoistyczne z twojej strony, wiesz? Umrzesz, odejdziesz, zostawisz nas i nie będziesz musiała patrzeć na nasz ból. To najprostsze rozwiązanie. Uciec od problemów.

- Wiem, ale nic nie poradzę. Uwierz mi, że jakbym mogła temu jakoś zapobiec, to zrobiłabym to.

- Mogłaś.

- Ale za jaką cenę?

- Dzieci to nie wszystko. A jak się ludzie kochają, to nic nie stoi na przeszkodzie.

- Agata, a słyszałaś kiedyś jak Bartek gada o dzieciach? – zapytała, na co przyjaciółka przytaknęła lekkim skinieniem głowy. – I nadal mi się dziwisz?

- Nie… Ale nie mogę się przyzwyczaić.

- Dasz radę. Jesteś silną kobietą. Wierzę w ciebie. Musisz być silna, bo mam do ciebie ogromną prośbę.

- Jaką?

- Musisz się zaopiekować Bartkiem i naszym dzieckiem.

- Ja?

- Tak. Wiem, że rodzice będą mu bardzo pomagać, Zati tak samo, ale ty jesteś kobietą, moją przyjaciółką. Wiesz najlepiej jak zachowywałabym się w danych sytuacjach.

- Postaram się. Dam z siebie wszystko, Aduś – powiedziała, przytulając blondynkę. – Dla ciebie.

- Wielkie dzięki, kochana. Ale to nie wszystko. – Ada sięgnęła po swoją torebkę i nerwowo zaczęła w niej czegoś szukać. Agata przyglądała się jej z dezorientacją. Wówczas blondynka odnalazła to, czego szukała. – Proszę, przekaż to Bartkowi jak już mnie nie będzie – rzekła, wręczając przyjaciółce list. – To nic wielkiego, kilka zdań ku pokrzepieniu serc, bo nie chciałam odchodzić bez pożegnania.

- Mogę? – zapytała z nadzieją. Ada skinęła lekko głową.

Dziewczyna przeleciała wzorkiem po kartce. Głęboko westchnęła i powiedziała z uśmiechem przepełnionym bólem. 

- Możesz być pewna, że mu to przekażę.

Adrianna oparła się o maskę białego Volkswagena i wyczekująco spoglądała w stronę wyjścia z hali „Energia”. Wielokrotnie tutaj przyjeżdżała, razem z ojcem i Bartkiem spędzała na sali długie godziny, a dziś jest tutaj po raz ostatni.

- O, proszę! Kogo mu tu mamy – wrzasnął Michał Winiarski na widok Ady. – Cześć, słonico! – dodał i pocałował ją w policzek.

- Zawsze umiałeś prawić komplementy, Winiar. Gdzie Bartek?

- Kuraś? A, idzie! Sorki, ale muszę lecieć. Słyszałem, że jutro wielki dzień. Powodzenia!

- Dzięki. Przyda się. Żegnaj, Michał – powiedziała, z rozrzewnieniem patrząc na znajomego. Niczego nieświadomy Winiar puścił jej oczko i poszedł w swoją stronę.

- Cześć – usłyszała od Bartka oraz Zatiego.

- Cześć – odpowiedziała. – Chciałam zaprosić cię na obiad. W ramach przeprosin.

- No nie wiem…

- Słyszałem, że nie chcesz mieć swojego męża podczas porodu – zaśmiał się Paweł. – Nie ładnie!

- To krępujące i niehigieniczne – odpowiedziała. Imała się każdej, nawet błahej wymówki, aby tylko uchronić Bartosza. Nie chciała umierać na jego oczach.

- Niech będzie – przytaknął Bartek. – W końcu jeszcze nie jedno dziecko będziemy mieć – zaśmiał się. – Do tego czasu przekonam cię do zmiany decyzji. Idziemy na obiad. Cześć, Zati!

- Trzymajcie się.

- Paweł, zaczekaj! – Ada zawołała młodego libero i mocno się do niego przytuliła. – Zati, wiedz, że jesteś wspaniałym chłopakiem. Dziękuje ci za wszystko. Uważaj na siebie i Agatę.

- Co? – zarechotał.

- Dbajcie o siebie. Żegnaj – dodała, całując go delikatnie w policzek. 

__________

Mam nadzieję, że rozdział Wam się spodobał. Nie zabrakło wzruszeń :)

Jeśli chcecie wiedzieć, co było w liście, zapraszam do ponownego przeczytania prologu.

Wielkimi krokami zbliżamy się do końca... Za tydzień kolejny rozdział, a za dwa tygodnie coś na wzór epilogu. 

Pozdrawiam!