Piętnaście.

Miesiące mijały. Mroźna zima odeszła w niepamięć, a w jej miejscu zameldowała się ciepła i przyjemna wiosna. Humory dopisywały wszystkim mieszkańcom Bełchatowa, bowiem miasto to było przepiękne o tej porze roku.

Dla Adrianny czas płynął niezwykle szybko. Codziennie badawczo przeglądała się w lustrze i sprawdzała postęp wzrostu swojego brzucha. Była bardzo podekscytowana, ponieważ czas rozwiązania zbliżał się wielkimi krokami. Jednak najbardziej zakręcony na punkcie dziecka był Bartosz. Chłopak nie przestawał mówić o maluchu, chwalił się wszystkim znajomym, a jakby to było możliwe to zapewne zrobiłby gigantyczny transparent i nosił go ze sobą wszędzie.

Ale póki co musiał zadowolić się wizytami w szkole rodzenia i nauce przyjmowanej od położnej. Każdemu zajęciu oddawał się z wielką pasją, ponieważ obiecał Adriannie, że zajmie się ich dzieckiem najlepiej jak potrafi.

Jednak w ferworze tego szaleństwa, Bartosz musiał znaleźć czas na ślub, który zaplanowali razem z Adrianną. Ceremonia nie była huczna. Zależało im na skromnym przyjęciu, tylko dla rodziny i najbliższych przyjaciół. Na weselu nie zabrało rodziców, kolegów Bartka ze Skry Bełchatów, znajomych Adrianny z pracy i ze studiów. Rolę świadków dzielnie pełnili Agata oraz Zati.

Kuraś bardzo się denerwował. Nigdy nie był w tak stresującej sytuacji. Żartował, że nawet mecz finałowy Mistrzostw Świata go tak nie tremował. Po jego skroniach spływały stróżki potu, co skrzętnie starał się ukryć. Na jego twarzy widniał nerwowy uśmieszek, ale mimo to czuł, że jest we właściwym miejscu o właściwej porze.

- Chyba zaraz dostanę palpitacji serca – szepnął do Pawła, kiedy stali już pod ołtarzem i czekali na pannę młodą.

- Nie denerwuj się, Kuraś. To tylko ślub.

- Zobaczymy co powiesz jak będziesz stać na moim miejscu. Gdzie one są? Może Ada się rozmyśliła? – zapytał, spoglądając na zegarek.

- Nie panikuj! Na pewno się nie rozmyśliła, bo cię kocha, idioto!

I wówczas przyszła ona. Stanęła w drzwiach przepięknego kościoła wiktoriańskiego, odziana w zwiewną białą sukienkę, sięgającą do ziemi, opinającą jej niewielki, zaokrąglony brzuszek i odsłaniającą zgrabne, szczupłe ramiona. Wyglądała jak anioł. Bartosz nie mógł oderwać wzroku od swojej przyszłej małżonki. Uśmiechnął się do niej radośnie, co dziewczyna odwzajemniła z podwójną mocą.

- Jesteś piękna – powiedział jej, kiedy stanęła z nim oko w oko. Dziewczyna posłała mu speszony uśmiech i podeszła bliżej księdza.

Ceremonia była bardzo wzruszająca. Gościom i parze młodej szkliły się oczy, a prawdziwe apogeum nadeszło wraz z przysięgą małżeńską, którą młodzi postanowili samodzielnie ułożyć.

- Nie jestem ideałem. Wiem, że mam wiele wad, ale mam także wiele zalet – powiedział Bartek z zadziornym uśmieszkiem. – Dostałaś ode mnie wiele prezentów, ale chyba najlepszym jestem ja sam, nie? – zażartował, a goście zawtórowali mu cichym śmiechem. – W tym miejscu, przed Bogiem, chciałem cię zapewnić, że jesteś najlepszą rzeczą jaka mogła mnie spotkać w życiu. Dziękuję za to, że jesteś, że mnie kochasz, za to, że zawsze mogę na ciebie liczyć. Wiedz, że bardzo cię kocham i nigdy nie przestanę. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby uszczęśliwić ciebie i nasze maleństwo.

- To piękne, Bartuś – powiedziała, składając delikatnego buziaka na jego ustach.

- Adrianno, twoja kolej – rzekł ksiądz z przyjaznym uśmiechem.

Dziewczyna przełknęła ślinę, wzięła głęboki wdech i powiedziała:

- Mieliśmy wiele wzlotów i upadków, ale ja nigdy nie przestałam czuć twojej wielkiej miłości. Jestem wdzięczna ci za to, że jesteś, bo wiem, że nie jestem łatwa we współżyciu. Ty jako jedyny potrafisz sprawić, że uśmiechem się już od rana, tylko dzięki tobie mam chęci i siły do życia… Obiecuję ci, że będzie cię kochać zawsze… Do końca życia… Wiem, że doskonale sobie poradzisz z opieką nad dzieckiem. Walcz o nasze marzenia, o dobro, o sprawiedliwość i wolność. Spraw, aby nasze maleństwo było szczęśliwe i zadowolone z życia. Chcę, abyś nie zatracał siebie i zawsze był tym zabawnym raptusem, który szybko się podpala i jeszcze szybciej gaśnie. Jesteś wspaniałym człowiekiem i takiego chcę cię zapamiętać. Nigdy się nie obawiaj. Jeśli kiedyś poczujesz, że kochasz kogoś innego to… Po prostu żyj pełnią życia, kochanie.

Na sali zapanowała grobowa cisza. Nikt do końca nie rozumiał wypowiedzianych przez Adriannę słów. Jedynie ona wiedziała, że to pewnego rodzaju pożegnanie. Być może nie wybrała sobie najlepszego momentu, ale chciała, aby Bóg był świadkiem jej wyznania. Bartek był dla niej najważniejszy, jego dobro liczyło się najbardziej, więc musiał wiedzieć, że mówiła szczerze.

- Piękna ceremonia, moi kochani – powiedziała pani Agnieszka, matka Adrianny, całując świeżo upieczonych małżonków. – Non stop płakałam. Doprowadzicie mnie kiedyś do prawdziwej rozpaczy.

- Daj spokój, mamo.

- Macie być szczęśliwi do końca życia, zrozumiano. – Kobieta z rozbawieniem pogroziła im palcem.

- Ja będę. Na pewno – odparła Ada, spoglądając na męża.

- Ja też.

Została żoną. Siedząc w restauracji przy uroczystym obiedzie Ada zastanawiała się, czy aby dobrze zrobiła wychodząc za Bartosza. Było to dość egoistyczne posunięcie, bowiem zamknęła mu drzwi do ślubu kościelnego z inną kobietą, którą zapewne spotka i pokocha, kiedy jej już zabraknie. Chciała, aby w przyszłości znalazł sobie nową, odpowiednią partnerkę, która zaopiekuje się nim i ich dzieckiem. Nie mogłaby patrzeć na jego samotność z nieba.

Zastanawiała się jak to będzie… Czy niebo rzeczywiście istnieje? Czy będzie mogła ingerować w jego życie? Czy zesłanie na niego nowej dziewczyny będzie w ogóle możliwe? Bardzo chciała znać odpowiedzi na te pytania, ponieważ wówczas odchodziłaby ze spokojnym sercem. A tak? Trzeba czekać…

- A co ty tutaj siedzisz taka samotna? – Koło Adrianny pojawił się Zati z rozbrajającym uśmiechem i czerwonymi od wina rumieńcami. – Gdzie Kuraś?

- Nie widzisz? Król parkietu – zaśmiała się, zauważając na Bartosz wykręca różne kobiety we wszystkie strony. – Ten to ma wzięcie!

- Wzięcie? Teraz to on ma PGS – zarechotał, ale jego żart nie bardzo spodobał się Adzie. – Nie bądź taka sztywna! Chodź, zatańczymy.

- Nie, Pawełku. Nie mam siły…

- Co ty? Ze mną nie zatańczysz?

- Nie stosuj na mnie tych gierek.

- Zatańczysz! – powiedział, chwytając ją za rękę i wyciągając na środek parkietu.

Taniec z Pawłem był bardzo żywiołowy. Podczas niego Ada wspominała wszystkie wspólne chwile, które spędziła z przyjaciółmi. Żałowała, że już się nie powtórzą.

- Agata jest jakaś dziwna, nie? – stwierdził Zati, spoglądając podczas tańca na swoją ciemnowłosą partnerkę.

- Wydaje ci się.

- Spójrz na nią. Jest smutna i nieobecna.

- To pewnie dlatego, że tańczysz ze mną, a nie z nią – rzekła z uśmiechem. – Idź do niej.

Paweł odszedł, pozostawiając Adę samą na parkiecie. Wówczas wesoła, taneczna muzyka, zmieniła się w wolną i romantyczną. W tym momencie przy jej boku pojawił się Bartosz. Chwycił żonę w pasie i skrył jej kruche ciałko w swoich ramionach.

Tylko Ada znała prawdziwy powód smutku Agaty. Jej przyjaciółka, choć tak kochana i pomocna, nie popierała decyzji Jagódki odnośnie dziecka, ślubu, śmierci… Nie rozumiała, jak można zrezygnować z własnego życia. Agata starała się wspierać przyjaciółkę, dawać jej oparcie w tych trudnych chwilach, ale widząc szczęście Bartka oraz całej rodzinny państwa młodych, nie mogła przestać myśleć o tym, że za trzy miesiące to wszystko pryśnie niczym bańka mydlana.

- Jestem taki szczęśliwy – wyszeptał Bartek do ucha blondynki. – Nie sądziłem, że ten moment nadejdzie tak szybko.

- Tak, ja też…

- Coraz częściej myślę o naszym dziecku. Pozostały trzy miesiące i jestem taki podekscytowany, że szok. Nie mogę się doczekać, kiedy je ujrzę, jakiej będzie płci, czy będzie podobne do mnie czy do ciebie… Nie znasz płci, prawda?

- Nie – odpowiedziała, aczkolwiek było to kłamstwo. Umówili się z Bartkiem, że chcą mieć niespodziankę. Zgodziła się, bo chciała przysporzyć mu radości, ale sama umierała z ciekawości. Zresztą chciała wiedzieć kim zaopiekuje się Bartek. Nie chciała umierać w niewiedzy.

- Zastanawiałem się ostatnio nad imionami – rzekł, okręcając ją wokół własnej osi podczas romantycznego tańca. – Pomyślałem, że ja wymyślę imię dla chłopca, a ty dla dziewczynki. Co ty na to?

- Świetny pomysł.

- A więc postanowiłem, że chłopca nazwiemy Alan.

- Piękne imię. Bardzo mi się podoba – odparła z uśmiechem.

- A ty?

- Szczerze to jeszcze o tym nie myślałam, ale na pewno na coś wpadnę.

- Cokolwiek wybierzesz będzie pięknie. Kurczę, fajnie nam się to życie ułożyło, nie?

- Tak, bardzo.

- Ada… A co miało znaczyć to zdanie podczas przysięgi w kościele? „Jeśli kiedyś poczujesz, że kochasz kogoś innego to…”. To co?

Nie wiedziała, co odpowiedzieć.

- Wiesz… Różnie się życie układa. Czasami ludzie odchodzą… Przestają się kochać…

- Ja cię nigdy nie przestanę kochać – powiedział, całując ją namiętnie.