Czternaście.

Co zrobić? Co zrobić? Od kilku tygodni Adrianna nie mogła się uspokoić. Wydawało jej się, że podjęła decyzję, ale z drugiej strony pogodzenie się z myślą, że skazuje samą siebie na pewną śmierć, nieco ją przerażało. Jak można w ogóle pogodzić się z takim czymś? Agata wiele razy jej tłumaczyła, że tak nie można, że o kolejne dziecko mogą się postarać za kilka miesięcy czy lat. A życia już nic jej nie wróci.

- Ada, Ada! – Do domu wpadł zadowolony Bartek. Buzia uśmiechała mu się od ucha do ucha, trajkotał różne niezrozumiane rzeczy, które próbowała pojąć Adrianna. – Rozmawiałem dzisiaj ze swoim agentem. Ma dla mnie bardzo ciekawą propozycję, a mianowicie dostałem ofertę występu w reklamie.

- Poważnie? To fantastycznie!

- Od kilkunastu lat żaden siatkarz nie podpisał indywidualnego kontraktu reklamowego, zawsze robiono to drużynowo. Jestem pierwszy!

- Bardzo się cieszę – powiedziała, całując go w usta. – A co to za reklama?

- Jogurty. Udział wezmę z moim bratem, niech chłopak ma coś od życia – zaśmiał się. – Hasłem przewodnim jest: „Możesz być kim chcesz”.

- Piękna idea.

- No! Ciekawe kim będzie nasze maleństwo… – rzekł, obejmując ją w pasie.

- Dzwonił do ciebie Zati – powiedziała, wyrywając się z jego uścisku i zmieniając temat.

- Co chciał?

- Nie wiem. Oddzwoń do niego.

Z ciężkim sercem odpychała od siebie Bartka. Nie chciała tego robić. Przez myśl jej nawet przeszło, żeby zerwać z chłopakiem. Wymyślić jakiś chory powód, może po prostu uciec jak najdalej, tylko co by to dało? Zdecydowała się urodzić dziecko dla Bartka, więc nie mogła teraz zniknąć i pozbawić go tego daru. To byłoby nielogiczne. A z kolei jakby chłopak się dowiedział o wszystkim, o jej dylemacie, to zapewne nakłaniałby ją do zmiany decyzji. A tego nie chciała! Po pierwsze nie byłaby w stanie poddać się aborcji. To było wbrew jej przekonaniom, wbrew wszelkim zasadom, które rodzice jej wpajali. Oczywiście nigdy nie posłużyli się tak trudnym przykładem jakim obecnie jest ona sama.

Zdecydowała się nie mówić nikomu o chorobie. Postanowiła o niej zapomnieć. Zapomnieć i cieszyć się ostatnimi miesiącami, które dał jej Bóg. Musiała zrobić wszystko, aby jak najlepiej przygotować Bartosza do roli ojca.

- Powiedziałem dzisiaj rodzicom o dziecku – rzekł Bartek, siadając do obiadu. – Byli bardzo zadowoleni. A najbardziej Kuba, który ucieszył się, że będzie miał kompana do zabaw.

- Trochę to potrwa nim nasze dziecko będzie mogło się z nim bawić.

- Wiem, wiem.

- Cieszę się, że będzie mieć takiego wujka jak Kuba. Na pewno będą dobrymi przyjaciółmi.

- To samo dzisiaj powiedziałem. Hm… Kochanie, jakie to jest pyszne – powiedział, pakując do buzi całego pieroga. – Zdolna z ciebie bestia.

- Na zdrowie. Tylko się nie udław.

- Spokojnie – zaśmiał się.

- Bartek?

- Hm?

- Myślisz, że moglibyśmy się pobrać? Moja mama bardzo by tego chciała, wiesz, że zawsze była religijna i nie uśmiecha się jej nieślubny wnuk. Zresztą ja popieram jej zdanie. Chciałabym zostać matką, będąc już twoją żoną.

- Oświadczasz mi się?

- No… W pewnym sensie.

- A klękniesz przede mną i wręczysz mi pierścionek?

- Bartek!

- No dobra, zgadzam się – zarechotał i pocałował ją, nachylając się nad stołem. – Nigdy nie sądziłem, że to kobieta będzie mi się oświadczać. Muszę przyznać, że to całkiem fajne uczucie.

- Nie przyzwyczajaj się.

- Nie zamierzam. Nie planuję więcej ślubów. Szkoda tylko, że nie pojedziemy do Hiszpanii, nie? Będziesz w zaawansowanej ciąży, więc chyba nie warto ryzykować.

- Może kiedyś jeszcze tam pojedziesz…

- Ja? Pojedziemy tam we trójkę.

- Tak – przytaknęła niepewnie, zmieniając temat. – A jak trening?

- Rewelacja! Chłopaki dowiedzieli się o naszej ciąży i ciągle o tym mówią. Zazdroszczą mi – rzekł, dumnie wypinając pierś do przodu. – Mam piękną dziewczynę… Ups, już narzeczoną, a niebawem żonkę. Będę miał dziecko, mam nadzieję, że piękne po mamusi, inteligentne po tatusiu i zdrowe. Wszystko zaczyna nie układać, nie?

- Nom… Zjadłeś już? – Bartek pokiwał twierdząco głową, więc dziewczyna zebrała talerze i wyniosła je do kuchni.

Zima powoli dobiegała końca. W Bełchatowie dało się już zauważyć pierwsze zwiastuny wiosny w postaci żółtych i fioletowych krakusów rosnących na niewielkim skwerku, znajdującym się obok szpitala. Adrianna pełna obaw weszła przez oszklone drzwi do rejestracji, a potem długim, ciemnym korytarzem poszła do gabinetu swojego lekarza, pana Jackowskiego.

W środku czekał na nią doktor wraz ze swoim współpracownikiem.

- Dzień dobry – powiedziała, niepewnie siadając przy biurku.

- Dzień dobry. Zdecydowała się pani? – zapytał siwy mężczyzna, ściągając swoje okrągłe okulary z nosa.

- Tak. Zdecydowałam się urodzić to dziecko.

- Nierozważna decyzja.

- Być może, ale podjęłam ją samodzielnie. Nie jestem w stanie zabić dziecka, o którym tak bardzo marzy mój partner. Zrobię dla niego wszystko, dlatego chcę urodzić.

- Spodziewałem się tego – powiedział doktor. – Dlatego zaprosiłem do nas mojego dobrego przyjaciela, który jest położnikiem. Poprowadzi pani ciążę. To doktor Wiktor Dźbik.

Mężczyzna wyciągnął do dziewczyny dłoń i obdarzył ją miłym uśmiechem. Sprawiał wrażenie bardzo sympatycznego. Był wysoki i miał ciemne włosy, na których było już widać siwe prześwity. Z jego błękitnych oczu bił blask i chęć niesienia pomocy, dlatego Adrianna z miejsca bardzo go polubiła.

- Doktor Dźbik zajmie się pani ciążą, a jakby wystąpiły jakieś problemy z tętniakiem, wówczas ja wkroczę do akcji. Chciałbym, aby pani jeszcze podpisała to zobowiązanie. Według niego podczas porodu mamy pozwolenie na ratowanie życia dziecka, a nie pani.

Pan Jackowski podał jej białą kartkę, na której były różne zdania. Jednak nie była w stanie ich przeczytać, bo wszystko zlewało się w jedną całość. Jeden podpis i wyda na siebie wyrok. Ale chciała tego. Obiecała Bartkowi dziecko, więc je dostanie.

Ada chwyciła na długopis i drżącą dłonią podpisała zobowiązanie.

- Bardzo dziękuję – odparł starszy mężczyzna.

- Skoro te formalności mamy za sobą, to zapraszam panią na badanie – rzekł Wiktor Dźbik.

- Miałam już badanie – powiedziała, kładąc się na kozetce w gabinecie położnego. – Wszystko jest w porządku?

- Tak, proszę się nie denerwować. Po prostu nie lubię posługiwać się wynikami badań innych. Zawsze wszystko sam robię.

- Zaczynałam się denerwować.

- Niepotrzebnie – odparł z uśmiechem.

- Wszystko jest w porządku? – Adrianna próbowała zaglądać na ekran, na którym rzekomo było widać jej dziecko. Ona sama nie widziała nic poza czarno-białą plamą, ale zaufała lekarzowi.

- Tak, wszystko wygląda dobrze. Wie pani, że podjęła wielkie ryzyko.

- Wiem.

- Nie boi się pani?

- Bardzo.

- Więc dlaczego pani to robi?

- Miał doktor kiedyś takie uczucie, że stoi między młotem, a kowadłem? – zapytała, na co lekarz przytaknął nieznacznym skinieniem głowy. – Właśnie w takiej sytuacji jestem. Tutaj nie ma dobrego wyjścia. Mogę przeżyć, ale wówczas nigdy nie uszczęśliwię swoich bliskich, nie będę prawdziwą kobietą, bo nie będę mogła dać dziecka mojemu chłopakowi. Wolę umrzeć i uszczęśliwić go do granic możliwości, niż później przez lata żałować tego, że nie mamy dzieci.

- Ale jak pani umrze to zada mu wielki ból.

- Tak, ale Bartek jest bardzo silny. Poradzi sobie. Jestem tego pewna. A poza tym będę mu pomagać „z góry”.

- To naprawdę bohaterska decyzja. Ja nie byłby w stanie jej podjąć.

- Doktorze, z miłości robi się różne rzeczy. Ja dla Bartka zrobię wszystko. Mam nadzieję, że to doceni i wybaczy mi, że podjęłam samodzielną decyzję.

- Nie konsultowała się pani z nim?

- Nie, i nie zamierzam tego robić. Chcę szczęśliwie przeżyć te ostatnie miesiące. Nie mogłabym donosić tej ciąży, codziennie patrząc w jego zasmucone oczy. Chcę, aby razem ze mną radował się wiosną i latem. Chcę wziąć z nim ślub, zatańczyć na weselu, chcę zapisać nas do szkoły rodzenia i widzieć jego piękny uśmiech, kiedy chodzimy po sklepie i kupujemy ubranka dla dziecka.

- To piękne, co pani mówi. Będę panią zawsze mile wspominać i stawiać jako wzór.

- Bez przesady – zaśmiała się, zakładając brązową kurtkę. – Takie jest już to nasze życie. Pełne niespodzianek.

- I trzeba mieć wiele odwagi, aby przeżyć je tak jak pani.

- Niech będzie – zaśmiała się. – Do widzenia, doktorze.

- Do widzenia. Proszę na siebie uważać. 

__________

Ku wyjaśnieniu tych treningów Bartka. 

Nie jest zawodnikiem Skry, ale z racji tego, że ojciec Ady jest prezesem klubu, pozwolił mu trenować z resztą zespołu. A reklama? No cóż... Ukazała się, kiedy pisałam ten rozdział, więc nie wypadało nie skorzystać :) A taka gotówka przyda się przyszłym nowożeńcom, prawda? :)