Trzynaście.

Adrianna wyszła ze szpitala nieco oszołomiona. Właśnie wspięła się na najwyższe szczeble szczęścia, a chwilę potem spadła z nich z wielkim hukiem. Wiadomości o ciąży i tętniaku w jednej chwili były ciężkim szokiem i nawet najtwardszy człowiek by sobie z tym nie poradził. Ona musiała.

Usiadła na zielonej ławeczce w pobliskim parku. Pogoda nie sprzyjała długiemu siedzeniu na zimnej ławce, bowiem wiał porywisty wiatr i padał śnieg, ale Ada za wszelką cenę chciała opóźnić swój powrót do domu. Czekał tam na nią Bartek. I co ona mu powie? Jak delikatnie ująć w słowa to, co się przed chwilą wydarzyło? Jak przygotować go na tak potworny szok? Nie da się. No nie da!

Wzięła głęboki wdech i pozwoliła spływać słonym łzom po policzkach. Po chwili krople zastygły w bezruchu na jej zmarzniętej twarzy. Wyjęła z torebki telefon komórkowy i zadzwoniła do Agaty, która wyczekiwała dobrych wiadomości.

- Halo? – usłyszała w słuchawce rozweselony głos Zatiego, który jednocześnie mówił do telefonu i do Agaty, której śmiech Ada słyszała w tle. – Halo, Ada?

- Tak, to ja. Nie przeszkadzam?

- Nie, nie! Wygłupiamy się z Agatą. Już ci ją daję. Masz, oszuście – zaśmiał się.

- Halo? Ada?

- Cześć – powiedziała spokojnie, nie chcąc zdradzić swoich prawdziwych uczuć. – Jestem już po wizycie lekarskiej.

- I co?

- W porządku. Przyszłam i wysłali mnie jeszcze na USG. Miałaś rację. Jestem w ciąży.

- Co ty mówisz? Poważnie?! Wow, Ada! To cudownie! Moje gratulacje!

- Dzięki.

- Chłopiec czy dziewczynka?

- Nie wiem, nie pytałam. Ale chyba jeszcze jest za wcześnie, aby to stwierdzić. To dopiero szósty tydzień.

- Szósty… Hm… To na jesień możemy się spodziewać powiększenia rodziny. Świetnie! Bardzo się cieszę!

- Ada jest w ciąży? – dopytywał Zati, który podsłuchiwał całą rozmowę. – Ale jaja!

- Kończę, bo muszę wrócić do domu, a widzę, że korki się tworzą – powiedziała spokojnie Adrianna. – Porozmawiamy później jak się spotkamy.

- Jasne. Uważaj na siebie. Papa!

- Trzymaj się.

Nie miała ochoty wracać do domu. Po raz pierwszy żałowała tego, że Bartosz do niej wrócił. Żałowała, że mu wybaczyła, że zrobiła mu nadzieję. Teraz wszystko pryśnie niczym bańka mydlana. Dlaczego życie tak ciężko ją doświadczało? Naszły ją zaskakujące myśli. Zastanawiała się, czy aby na pewno podjęła słuszną decyzję… Czy ryzykowanie własnego życia dla życia nienarodzonego jeszcze dziecka jest mądre. Jakakolwiek podjęta przez nią decyzja była krzywdząca.

Jeśli zdecyduje się na aborcję, być może pozbawi siebie możliwości zajścia w ciążę i obdarzenia Bartka potomstwem. A on tak bardzo chciał mieć dzieci. Ale z drugiej strony skoro ona sama umrze, to pozostawi go samego z dzieckiem. Poradzi sobie? Czy zrezygnuje z siatkówki, aby móc zająć się dzieckiem?

Znów wzięła głęboki wdech i spokojnym krokiem ruszyła w stronę samochodu. Nie chciała wracać, ale nie mogła odwlekać tej chwili. Bartosz na nią czekał, więc jeśli się spóźni będzie się martwić. A tego nie chciała. Wystarczy tego zamartwiania się jak na ich dwie głowy. Wystarczy, że ona sama przeżywa teraz najgorsze chwile swojego życia, chociaż myślała, że już dawno ma je za sobą.

W progu przywitał ją ukochany chłopak, który przeraził się widokiem Jagódki. Dziewczyna była przemoczona i przemarznięta. Od razu zdjął z niej płaszcz, czapkę i szalik, zaciągnął ją na kanapę, przykrył kocem i wstawił wodę na herbatę.

- Ale ty jesteś nieodpowiedzialna – lamentował. – Spacery w taką pogodę? Co ci strzeliło do głowy? Dawaj to – rzekł, ściągając z jej stóp mokre skarpetki. Narzucił jej na ramiona swoją bluzę i przyniósł suche ubranie.

- Nie sądziłam, że jest aż tak zimno. Jakoś tego nie odczułam.

- Dobre sobie – zaśmiał się z politowaniem. – Trzymaj – dodał, wręczając jej kubek z gorącą herbatą. – Co powiedział lekarz? – Bartek usiadł obok i zarzucił ramię na jej barki.

- Wszystko jest w porządku – odpadła z udawanym uśmiechem.

- Co to znaczy?

- Mam dla ciebie dobrą i złą wiadomość. – Ada wyraźnie się orzeźwiła. Podskoczyła na kanapie i klasnęła w dłonie. Chciała, aby Bartoszowi udzielił się jej dobry humor. – Którą chcesz usłyszeć jako pierwszą?

- Hm… Złą.

- Czekają na ciebie bardzo trudne miesiące.

- Trudne miesiące? Nic z tego nie rozumiem. Dlaczego trudne?

- Bo kobiety w ciąży mają zachcianki!

Adrianna nie wytrzymała. Z impetem rzuciła mu się na szyję. Śmiała się w niebogłosy, a Bartek razem z nią. Niemalże spadli z kanapy. Obdarowywali się pocałunkami i czułymi pieszczotami, bardzo się cieszyli ze zmian, które zesłał im los.

- Jesteś w ciąży? – niedowierzał chłopak. – To cudownie! Boże, jak ja marzyłem o dziecku. Nie sądziłem, że tak szybko zostaniemy rodzicami.

- Ja też. Mieliśmy jechać do Hiszpanii! Myślałam, że po powrocie pomyślimy o ślubie, a dopiero potem o powiększeniu rodziny. A tu taka niespodzianka!

- Cudowna niespodzianka! – rzekł, dając jej namiętnego buziaka. – I co teraz?

- To znaczy?

- Muszę znaleźć pracę. Potrzebujemy pieniędzy. Trzeba pomyśleć o przeprowadzce, bo mamy za małe mieszkanie.

- Nie przejmuj się. Mam odłożone pieniądze, więc na rzeczy dla dziecka wystarczy. A poza tym w przyszłym tygodniu wracam do pracy. Do ósmego miesiąca mogę pracować. A tobie zaraz znajdziemy jakieś zajęcie.

- Tak, tylko jakie… Powinien być głową rodziny, zadbać o ciebie i dziecko, a tymczasem jestem na twoim utrzymaniu. To upokarzające.

- Ale ty pierdoły gadasz! Bartek, jesteś siatkarzem. Nie masz teraz klubu, ale przecież możesz być np. ekspertem w studiu przedmeczowym, może tata znajdzie ci tymczasowe zajęcie z zarządzie Skry… Skoro pozwolił ci trenować razem z drużyną w czasie twojego „urlopu”, to jestem pewna, że i z tym nam pomoże.

- Myślisz?

- Pewnie. A poza tym to tylko kilka miesięcy. W maju wracasz do reprezentacji, a później znów będziesz zawodnikiem Skry. Wszystko się ułoży.

- Wiesz, że cię kocham? Dajesz mi tyle wiary, tyle pewności siebie. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobił.

- Nie mów tak – rzekła, nie mogąc słuchać takich wyznań w obliczu swojej przyszłej śmierci. – Lepiej się zamknij i mnie pocałuj – zaśmiała się, zatapiając swoje pełne usta w wargach siatkarza.

Powrót do pracy był dla Adrianny wybawieniem. Wreszcie miała trochę czasu dla siebie i dla innych ludzi. Nie musiała przez cały dzień rozmawiać z Bartoszem, patrzeć na jego uśmiech i radosne oczy. Ciągle w głowie miała słowa lekarza. Jego diagnoza tkwiła w niej niczym echo. Ciągle to samo, ciągle słyszała jego głos, jego sposób mówienia. Jak o tym zapomnieć i po prostu cieszyć się życiem?

- Wszystko w porządku? – Na zapleczu kliniki stomatologicznej pojawiła się Agata. – Czemu siedzisz taka smutna? Stało się coś? Tylko mi nie mów, że pokłóciłaś się z Bartkiem, bo Zati ciągle gada o tym jaki to Kuraś zadowolony łazi.

- Tak, on ciągle się cieszy…

- Więc o co chodzi? – zapytała, siadając na krześle obok.

- Oh, Agata – westchnęła przeciągle, chowając twarz w dłoniach. – Porobiło się.

Zapanowała cisza. Brunetka starała się jakoś nakłonić przyjaciółkę do zwierzeń. Chciała jej pomóc, ale nie mogła nie znając problemu.

- Nie powiedziałam ci wszystkiego… W zasadzie nikomu nie powiedziałam. Nawet Bartkowi. Jak byłam u lekarza w związku z tymi moimi zawrotami głowy, to dowiedziałam się czegoś jeszcze. Nie tylko tego, że jestem w ciąży. Nie jest kolorowo, Agata. Lekarz powiedział mi, że mam tętniaka, który utworzył się po wypadku samochodowym.

- Co ty mówisz? Jakiego tętniaka?

- Niestety. Lekarz twierdzi, że mogę to zwalczyć, bo można go wyciąć, ale muszę usunąć ciążę. Jeśli tego nie zrobię i zdecyduję się na dziecko, to prawdopodobnie umrę podczas porodu.

- Co?! – Agata była w ciężkim szoku. Takich „rewelacji” się kompletnie nie spodziewała. Nie wiedziała, co powiedzieć, jak się zachować… To był dla niej kosmos, totalna abstrakcja, którą próbowała zakodować w głowie, ale nie mogła.

- Nie mogę usunąć ciąży. Jak to zrobię, to prawdopodobnie już nigdy nie zajdę w ciążę. Nie mogę pozbawić Bartka ojcostwa.

- Oszalałaś? Wolisz sama umrzeć? Dziewczyno, są adopcje, nowoczesne metody zapłodnienia… Przestań się wygłupiać! Nie możesz umrzeć!

- Ale ja już powiedziałam Bartkowi o ciąży.

- A powiedziałaś mu o tętniaku?

- No… nie – odparła, spuszczając głowę.

- Na co czekasz?

- Nie powiem mu.

- Co?

- Nie mogę, Agata! On się cieszy na to dziecko. Nie zabiorę mu tego.

- Ale zabierzesz mu siebie. Przecież on cię kocha na zabój! Nie poradzi sobie bez ciebie.

- Poradzi. Jest silny. Da radę.

- Ada, ty chyba nie mówisz poważnie. Jak możesz zachowywać się tak egoistycznie?

- Nie zmienię już zdania. Chyba… Póki co, proszę cię. Nie mów nic Bartkowi.

- Nie powiem, bo ty musisz to zrobić. Jak nie, to cię wyręczę.

- Proszę cię, Agata. Jakoś to załatwię, ale milcz. Jak się wygadasz, to przysięgam, że cię znienawidzę.

__________

Nie wiem, czy Ada zmieni zdanie, może, zobaczymy... 

P.S. Ogłoszenie werdyktu odnośnie mojej sondy znajduje się TUTAJ.