Siedemnaście.

Adrianna włożyła ręcznik do torby i ostatni raz spojrzała na mieszkanie, w którym żyła przez ostatnie lata. W ogóle nie przypominało siebie. Teraz wszędzie można było zauważyć maskotki, zabawki, butelki dla dziecka. W sypialni stało łóżeczko z grającą karuzelą, w łazience przewijak, a w przedpokoju wózek.

- Jesteś gotowa? – zapytał Bartosz, stając za nią i obejmując jej wielki brzuch. – Za kilka dni będzie tutaj bardzo głośno.

- Tak, z pewnością – odparła smutno. – Bartek, obiecaj mi, że niezależnie od wszystkiego będziesz kochać nasze dziecko najmocniej na świecie i nie dasz mu zrobić krzywdy.

- Nigdy. Nikt nie skrzywdzi, ani naszego maleństwa, ani ciebie. Będziemy szczęśliwi do końca życia.

Adrianna korzystając z okazji, że Bartek nie widzi jej twarzy, uroniła łzę. Szybko jednak starła ją z policzka i zmobilizowała się do wyjścia. Kuraś chwyciwszy torbę wyszedł na klatkę schodową, gdzie czekał na Adę, która żegnała się z każdą napotkaną rzeczą: z lampą od mamy, ze zdjęciem na komodzie, z poduszką, która wchłania wszystkie jej łzy…

Podróż do szpitala wcale nie była przyjemniejsza. Ada odprowadzała wzrokiem wszystkie miejsca, w których była: ulubioną kawiarnię Agaty, halę „Energia”, kościół, w którym się pobrali. Niektóre miejsca dopiero miała odwiedzić, np. galerię sztuki należącą do Łukasza, którego tak dawno nie widziała, a któremu tyle zawdzięczała.

- Wszystko się zmienia – powiedział Bartek, próbując przekrzyczeć głośną muzykę płynącą z radia. – I to w zastraszającym tempie, nie? Nie przeraża cię to?

- Tak, jestem przerażona.

- Wiem, że sobie poradzisz. Pomógłbym ci, gdybyś pozwoliła mi zostać przy porodzie.

- Bartek…

- Tak, wiem, wiem! Nie było tematu – powiedział z uśmiechem.

Noc. Pusta, cicha i taka przerażająca… Adrianna leżała na łóżku z twarzą zwróconą w stronę księżyca. Po policzkach ciekły jej słone łzy. Jedną ręką obejmując brzuch, w drugiej trzymając fotografię przedstawiającą ją oraz Bartosza, rozmyślała o swoim życiu. Doszła do jednego, bardzo prostego wniosku – niczego nie żałowała. Jej życie było niemalże idealne, bo zaznała wszystkiego: radości i smutku, szczęścia i żałoby, bogactwa i biedy… Zabrakło tylko jednego – zdrowia.

Myślała o tym, co spotka jej najbliższych. Z jednej strony cieszyła się, że nie będzie musiała patrzeć na ich ból i rozpacz. Domyślała się, że pogodzenie się ze stratą ukochanej osoby nie będzie dla nich łatwe. Ale z drugiej strony żałowała, że zostawia ich z tym samych. Czuła się rozdarta…

Nagle poczuła ból w brzuchu. Zdenerwowała się. Pielęgniarka uprzedzała ją, że lada moment mogą pojawić się skurcze. Jednak zaleciła spokój, dopóki są one rzadkie. Idąc za jej radą Ada starała się pozostać spokojna, ale machinalnie wyciągnęła telefon i napisała sms-a do Bartka: „Bartuś, zaczyna się. Proszę cię, przyjedź”. Nie chciała odchodzić bez słownego pożegnania. List to nie wszystko.

Po pół godzinie była już gotowa do porodu, bowiem skurcze się nasiliły. Wiła się z bólu, ale nie mogła pozwolić na to, aby lekarze zaczęli akcję bez Bartosza. Modliła się w myślach o to, aby już się pojawił, ale jego nie było.

- Musimy zaczynać, bo inaczej będą problemy – nalegał Wiktor Dźbik, położnik. – Pani Adrianno, jeśli będziemy zwlekać to, ani pani, ani dziecko, nie przeżyjecie.

- Muszę zaczekać na Bartka – wycedziła przez zęby.

- Pani Adrianno, proszę myśleć rozsądnie. Musimy zaczynać.

- Nie!

- Ada, Ada! – usłyszała przerażony krzyk Kurka, a zaraz potem jego twarz pojawiła się przed jej oczyma. Posłała mu pełen ulgi uśmiech. – Już jestem. Nie martw się. Wszystko będzie dobrze. Trzymam za ciebie kciuki. Jesteś dzielną dziewczynką.

- Bartek, ja… ja… Aaaaaaaa! – krzyknęła z bólu. – Bartek, kocham cię. Pamiętaj o tym, dobrze?

- Jasne, ja ciebie też kocham.

- Musimy jechać! – nalegał lekarz.

- Zaraz! Bartek… Bartuś, dziękuję ci za wszystko. Jesteś cudowny. Dbaj o siebie i nasze dziecko.

- Będę. O nic się nie martw.

- Ucałuj rodziców. Wszystkich ucałuj od mnie. Żegnaj – mówiła przez łzy.

Bartek odprowadzał Adę wzrokiem aż zniknęła zza zakrętem. Przetarł dłońmi zaspaną twarz i zajął miejsce na jednym z niewygodnych krzesełek w poczekalni. Spojrzał na zegarek. Trzecia w nocy. Pomyślał, że równie dobrze, mógł zostać w szpitalu na noc. Tylko niepotrzebnie się zrywał i pędził do szpitala na złamanie karku.

Spuścił głowę i beznamiętnym wzorkiem spoglądał w podłogę. Chwilę potem na korytarzu pojawili się zdenerwowani Paweł oraz Agata.

- I jak? – dopytywała dziewczyna.

- Zabrali ją.

- Ale wszystko w porządku?

- Chyba tak, nie znam się.

Usiedli obok Bartosza i również czekali. Agata dodatkowo w myślach wypowiadała wszystkie znane jej modlitwy. Miała nutkę nadziei, że Ada przeżyje. Miała nadzieję, że lekarze się pomylili, że jest jakaś szansa, jakiś sposób na jej ocalenie. Wszyscy jej potrzebowali: ona, Bartek, a przede wszystkich ich nienarodzone jeszcze dziecko.

- Strasznie długo to trwa, nie? – rzekł po kilkudziesięciu minutach Bartek.

- Może coś się stało…

- Przestań! – zareagował Kurek, a Agata zdzieliła swojego partnera po głowie. Zati zamknął się w sobie i w skupieniu wyczekiwał jakiś wiadomości dotyczących Jagódki.

Po kilku minutach grobowej ciszy przed czekającymi pojawił się wysoki lekarz o błękitnych oczach. Cała trójka wstała ze swoich miejsc. Najszybciej wyskoczył Bartek, który miał nadzieję, że zaraz usłyszy jakiej płci jest jego dziecko.

- Pan Bartosz Kurek? – zapytał lekarz, spoglądając na siatkarza. Chłopak skinął głową na potwierdzenie jego słów. – A państwo to…

- Przyjaciele – odparł pośpiesznie Bartek. – Co z Adą?

- To bardzo trudna sytuacja. Zapraszam do mojego gabinetu. – Bartek posłał przerażone spojrzenie przyjaciołom, ale bez słowa sprzeciwu ruszył za lekarzem. – Proszę usiąść.

- Coś się stało?

- Bardzo mi przykro, ale pani Adrianna zmarła podczas porodu.

- Co?

- Miała tętniaka, który pod wpływem wielkich emocji i potwornego wyczerpania organizmu, a także przez czas i swoją wielkość, pękł, powodując wylew.

- Ale jak? Co? Przecież Ada była zdrowa.

- Nie była. Pani Adrianna wiedziała o tętniaku od wielu miesięcy…

Lekarz mówił, tłumaczył, opowiadał przebieg leczenia i wszystkie rozmowy z Adrianną, ale dla Bartka wszystko to było jednym wielkim bełkotem. Nic nie rozumiał. W jego głowie zapanowała potworna pustka, w której jak echo odbijały się słowa doktora: pani Adrianna zmarła podczas porodu, pani Adrianna zmarła podczas porodu…

- Czy chce pan jakieś środki uspokajające? Zaraz zlecę pielęgniarce, żeby…

- Nie, nie trzeba – odparł beznamiętnie. – Pójdę już – dodał smutno. – Aha, a co z dzieckiem?

- Żyje. Pani Adrianna je uratowała. Ma pan córkę.

- Córkę… Do widzenia.

Bartosz szurając stopami po ziemi wrócił do poczekali, gdzie czekali na niego przyjaciele. W międzyczasie Agata opowiedziała o wszystkim Pawłowi. Teraz obydwoje nie umieli powstrzymać łez. Dołączył do nich Bartek, który również nie krył się ze swoimi uczuciami. Wparł w ramiona Zatiego i Agaty, pogrążony w smutku i rozpaczy.

- Cześć, Bartek – powiedziała Agata na widok siatkarza w drzwiach. – Mogę wejść? – Chłopak uchylił szerzej drzwi i zaprosił przyjaciółkę do środka. Przez ostatnie tygodnie Agata była dla niego wielkim oparciem. Starała się go pocieszyć i pomagać przy córeczce. – Jak się czujesz?

- Tak sobie – powiedział. – Chcesz coś do picia?

- Nie, dzięki – odparła, siadając na kanapie. – Przyszłam, bo chciałam zobaczyć jak sobie radzicie. Gdzie malutka?

- Mama zabrała ją na spacer.

- Zdrowa?

- Tak, ma wielki apetyt, przesypia noce, śmieje się, cieszy… Jest prawdziwym słoneczkiem – powiedział, siadając obok Agaty.

- Zanim Ada umarła to poprosiła mnie o przysługę – rzekła, wyjmując z torebki białą kopertę. – Napisała do ciebie list. Nie chciałam dawać ci go od razu, bo wiem, że bardzo źle się czułeś. Wydaje mi się, że dzisiaj już jest z tobą lepiej, dlatego przyniosłam ci to.

- List? Sam nie wiem, czy chcę go czytać.

- Powinieneś. Zostawię cię samego jak chcesz?

- Nie, zostań. Wiesz, że nie mam przed tobą żadnych tajemnic.

Bartek otworzył kopertę i wyjął z niej list. Uważnie przeczytał każde słowo zapisane przez małżonkę. Starał się wszystko zrozumieć… I zrozumiał. Nie miał żalu. Może jedynie o to, że nie powiedziała o chorobie. Jeśli zdecydowałaby się urodzić dziecko, to nie mógłby temu zapobiec.

Chłopak przeczytał list i schował go ponownie do koperty. Schował twarz w dłoniach i uronił kilka rzewnych łez. Agata od razu do niego doskoczyła i z mokrymi oczami, ukoiła go w swoich ramionach.

__________

Nie ma tu takiej dramaturgii jaką chciałam osiągnąć. Chyba nie umiem pisać takich scen. 

Jak widzicie to już niemalże koniec. Za tydzień zaserwuję Wam epilog. 

Trzymajcie się!