Dziewięć.

   Adrianna wreszcie zdecydowała się pójść na mecz. Po kilku nieudanych próbach, po długich namowach – nie tylko Łukasza, ale także Agaty oraz Zatiego, poszła i zasiadła na swoim stałym miejscu, z którego miała doskonały widok na parkiet. Trudno jej było przyglądać się boiskowym poczynaniom siatkarzy i nie widzieć tam Bartka. Dla Adrianny Skra straciła bardzo ważną swoją część, w jej miejscu powstała ogromna luka, którą starał się wypełnić nowy siatkarz, ale co tu dużo mówić… Ciężko zapomnieć jest o Bartoszu – najlepszym przyjmującym i ulubieńcu publiczności.

Mimo iż od momentu samego zerwania i owego meczu minęło kilka tygodni, to Adrianna wciąż czuła smutek w sercu. Jednak zaczynała zauważać poprawę. Dzięki przyjaciółce oraz Łukaszowi, który przez ostatnie dni okazał jej wiele wsparcia, zapominała o Kurku.

- Łukasz zaprosił mnie do Paryża – powiedziała rozradowana Ada, nakładając na półmisek przyrządzoną sałatkę. Razem z Agatą oraz Pawełem umówili się na kolację w wspólnym mieszkaniu pary. – Nie mogę się doczekać wyjazdu. Co prawda, to nie to samo co Hiszpania, ale mimo wszystko wyjazd dobrze mi zrobi. Odpocznę od tej siatkarskiej gorączki.

- Ja też uważam, że to dobry pomysł. Łukasz we właściwym momencie ci to zaproponował.

- To miłe z jego strony. A poza tym, słyszałam, że Francja jest piękna zimą!

„A teraz przechodzimy do siatkówki. Niepokojące wieści dochodzą do nas ze wschodu. Jeden z najlepszych polskich siatkarzy, Bartosz Kurek, który od tego sezonu gra w Dynamo Moskwa, nie radzi sobie w rosyjskiej lidze. Zaczęło się od niefortunnego wejścia na boisko w decydującej fazie meczu, a później nie spisał się w pierwszym składzie kolejnego spotkania”.

- Paweł, przełącz to! – warknęła Agata, chcąc przekrzyczeć prezenterkę wiadomości sportowych.

- Nie, zostaw. – Ada zainteresowała się słowami kobiety z telewizora. Podeszła bliżej i nasłuchiwała kolejnych rewelacji, podczas gdy zakochani wymieniali się porozumiewawczymi spojrzeniami.

„Wiele mówi się o tym, że Kurek ma problemy natury osobistej. Coraz częściej widywany się w nocnych klubach, fani skarżą się, że Bartosz o siebie nie dba, rozbija się drogim samochodem po mieście, zamiast skupiać się na treningach i odbudowywaniu formy z Igrzysk Olimpijskich. Głos w tej sprawie zabrał jego agent, Ryszard Bosek: >>Bartek przeżywa teraz trudny okres. Znalazł się w nowym kraju, z nową kulturą, językiem i zwyczajami. Rosyjska liga nie należy do najłatwiejszych. Potrzebuje czasu, aby się zaaklimatyzować i zgrać z zespołem. Jestem przekonany, że niebawem wszystko będzie dobrze<<. Mamy taką nadzieję, bo Bartosz Kurek jest symbolem polskiej siatkówki”.

Adrianna przez chwilę siedziała w bezruchu, spoglądając w telewizor.

- To prawda? – zapytała Pawła. Byli najlepszymi przyjaciółmi, więc liczyła, że Zati zna więcej szczegółów.

- No… - wyjąkał, nerwowo zagryzając wargę. – Nie do końca.

- Mów, co wiesz.

- Nie jest dobrze, Ada. Zagubił się.

- Dlaczego? Przecież wszystko szło dobrze.

- Tak, ale potem Winiar powiedział mu, że widział cię z tym Łukaszem na wystawie, potem na meczu, no i tak od słowa do słowa wiesz jak to się potoczyło…

- Ale dlaczego Michał mu o tym powiedział? Przecież Łukasz to tylko mój stary znajomy. Nic mnie z nim nie łączy.

- Ada, dobrze wiesz, że to wygląda inaczej. Spędzacie razem dużo czasu, pokazujecie się w miejscach publicznych, Bełchatów nie jest duży, a ludzi „życzliwych” nie brakuje. I teraz jeszcze ten wyjazd do Paryża…

- Więc chcesz powiedzieć, że to moja wina? – zapytała wyraźnie podenerwowana.

- Nic takiego nie powiedziałem… Ale nie dziw się zachowaniu Bartka.

- Przepraszam cię, ale to on ze mną zerwał. Nie wpędzicie mnie teraz w poczucie winy! Nie moja wina, że Winiar sobie coś ubzdurał, a wraz z nim Bartek. Porozmawiaj z nim, Zati. Wytłumacz mu wszystko i niech ten baran nie zmarnuje sobie kariery przez jakieś niedomówienia.

- Już to zrobiłem, ale on nie słucha. Woli pić, szaleć, wydawać kasę na pierdoły… Wysokie zarobki wyraźnie zawróciły mu w głowie.

- No to pięknie! – rzekła blondynka, rozkładając ręce i siadając na kanapie. – To co zrobimy?

- Niewiele możemy – wtrąciła się Agata. – Skoro nie słucha nawet Pawła, który zawsze miał na niego zbawienny wpływ, to ja już nie wiem, co pomoże.

- Może ja?

- Nie, Ada – zaprotestował Zati. – To tylko pogorszy sytuację. Dajmy temu spokój. Wiem, że Ryszard Bosek się już nim zajmuje. Zobaczymy, co z tego wyjdzie.

- Pewnie nic dobrego – westchnęła. – Straciłam apetyt. Przepraszam was, ale pojadę do domu – powiedziała, zbierając swoje rzeczy. Pośpiesznie nałożyła płaszcz i wyszła z mieszkania, żegnając się z przyjaciółmi krótkim: do zobaczenia.

Adriannie ciężko było zapomnieć o tym, co usłyszała w wiadomościach. Było jej przykro, że Bartek zachowuje się w tak nieodpowiedzialny sposób, ale nic nie mogła na to poradzić. Zerwał z nią, więc musiała jakoś nauczyć się żyć bez niego i pech chciał, że Łukasz bardzo jej w tym pomógł. Nie powinna się obwiniać o złe samopoczucie Bartosza. Nie ona podjęła decyzję. Więc dlaczego teraz tak bardzo się boi i zamartwia?

Biła się myślami, ale w końcu postanowiła cieszyć się życiem i nie myśleć za wiele. Bartosz ma swoje życie w Rosji, a ona ma swoje w Polsce. On ma nowych znajomych, a ona odnowiła stare kontakty. Wszystko zatacza krąg, dlatego z uśmiechem na twarzy zapakowała walizkę i wraz z Łukaszem pojechała do pięknego, zaśnieżonego Paryża na wystawę malarstwa barokowego.

- A to moje biuro – powiedział Łukasz, oprowadzając ją po galerii. Biuro było bardzo ładnie urządzone. Skromnie, ale ładnie. Jednak Adzie od razu w oczy rzucił się znajomy obraz wiszący między oknami.

- Co to? – zapytała ze śmiechem. – Skąd ty to masz? Boże, tyle lat!

- Pamiętasz jak mi go podarowałaś na urodziny?

- No pewnie! Ja myślałam, że już dawno się go pozbyłeś!

- Takiego arcydzieła? – zarechotał.

- A wiesz, że to ostatni obraz jaki namalowałam do końca? Potem już rzadko sięgałam po pędzel. A jak już to robiłam, to nic z tego nie wychodziło.

- Nawet nie wiedziałem o wartości tego dzieła – powiedział z uśmiechem. – Co powiesz na kawę? Obiecuję ci, że takiej pysznej jeszcze nie piłaś.

- Z chęcią – odparła.

Dni spędzone w Paryżu były najprzyjemniejszymi dniami ostatnich tygodni. Miasto ją urzekło, podobnie jak ludzie. Była pod wielkim wrażeniem romantycznych kamieniczek, które mieniły się różnymi kolorami od zimowego słońca. Uwielbiała malutkie, klimatyczne restauracje i kawiarenki, które sprawiały, że miasto miłości było jeszcze bardziej miłosne, niż przecięty człowiek mógł to sobie wyobrazić. Inspirowały ją wytworne kobiety przemierzające ulice w futrach, pięknych płaszczach i eleganckich kurtkach wprost z najlepszych wybiegów mody.

Jednak największe wrażenie zrobili na niej młodzi mężczyźni, wyglądający jak z żurnala. Starannie ułożone fryzury, wypolerowane buty, którym nie straszne były zaspy śnieżne… Imponowali manierami i kulturą, byli prawdziwymi dżentelmenami – niezależnie od wieku.

Te pięć dni, które sobie zaplanowali zleciały im szybciej niż przypuszczali. Nie narzekali na nudę i brak zajęć. Zwiedzali wszystko, co było możliwe i żadna pogoda nie była im straszna. Śnieg, mróz – jakie to ma znaczenie w obliczu tak pięknego miasta, w którym się znajdowali? Adrianna chciała wykorzystać tą szansę do maksimum, dlatego ciągała Łukasza wszędzie gdzie się dało. A ten, zadowolony z tego, że Ada jest szczęśliwa i uśmiechnięta, bez jakiegokolwiek sprzeciwu spełniał jej zachcianki.

Tylko jednego nie mógł zdzierżyć… A mianowicie zakupów w centrum handlowym. Adrianna wpadła w prawdziwy zakupo-szał. Nie zapominała o rodzicach, przyjaciołach. Każdemu chciała podarować pamiątkę z Paryża.

- Jesteś niesamowity, że to zniosłeś – powiedziała Ada, kiedy wychodzili z centrum. Obydwoje byli obładowani zakupami. – Nie każdy facet by się tak poświęcił dla kobiety.

- Ktoś musi robić za tragarza, nie? – zaśmiał się. – Masz szczęście, bo wiem, co dla dziewczyn oznaczają zakupy. W innym wypadku by mnie tu nie było. No i przemawia za tobą fakt, że to nasz ostatni dzień w Paryżu.

- Nie wiem jak ci się odwdzięczę za ten wyjazd. Wspaniale się bawiłam. Nigdy nie miałam tak cudownego wyjazdu.

- Nie ma o czym mówić. Zrobiłaś przegląd mojego uzębienia, zabrałaś mnie na mecz siatkówki – zaśmiał się. – Mamy wyrównane rachunki.

- To się nie może równać z Paryżem. Bardzo ci dziękuję za to zaproszenie.

- Nie ma za co.

Następnego poranka Ada i Łukasz wsiedli do samochodu mężczyzny i ruszyli w drogę powrotną do Polski. Czekała ich bardzo długa podróż…

Byli zadowoleni z przebiegu ostatnich dni. Bardzo się do siebie zbliżyli. Lubili swoje towarzystwo i już planowali kolejny wyjazd. Ada wiele opowiadała o Hiszpanii, więc obiecali sobie, że kolejnym obranym przez nich kierunkiem będzie Madryt. Obietnica bardzo trudna do zrealizowania, ale jakie to życie byłoby nudne, gdyby nie marzenia…

Tylko, aby spełniać marzenia trzeba być żywym. A nikt im tego nie obiecał.

- Chciałem ci coś pokazać – powiedział Łukasz, jednym okiem zerkając na drogę, a drugim na Adę. Sięgając do schowka próbował wyciągnąć jakiś tajemniczy przedmiot. – Cholera, coś się zablokowało.

- Zostaw, ja to wyjmę, a ty patrz na drogę.

- Poczekaj, już prawie mam. No, chodź tu, do cholery! – warknął.

- Łukasz, uważaj! Uważaj, samochód! Łukasz! Aaaaaa….

 __________

Tylko mnie za to nie zabijajcie! :) 

 Czas coś powiedzieć, bo nie miałam wcześniej okazji. Siatkarze odpadli z IO i jest mi z tego powodu cholernie smutno, bo zawiedli przede wszystkim siebie. Jeśli chcecie znać moją szerszą opinię na ten temat, to zapraszam na mojego głównego bloga, na którym się udzielam (nie tylko na tematy siatkowe) - Ozilla - moja twórczość!

P.S. Wpadł mi do głowy pewien pomysł i wydaje mi się, że nadal będę Was męczyć siatkarskim opowiadaniem :) Więcej TUTAJ.